شناسایی خطرات یک بحران هایپرگلایسمی

29 اکتبر 2021 - متخصصان دیابت آن را "هایپرگلیسمی" می نامند. بقیه ما معمولا فقط به آن قند خون بالا می گوییم. اما هر اسمی که بر روی آن گذاشته شود، این وضعیت می‌تواند خطرناک باشد، زیرا افزایش مزمن سطح گلوکز خون منجر به عوارضی مانند نوروپاتی (آسیب عصبی)، رتینوپاتی (آسیب به شبکیه چشم)، نفروپاتی (آسیب کلیه)، سکته مغزی، حملات قلبی و غیره می‌شود و در شرایط حاد، زمانی که درمان نشود، می تواند باعث کمای دیابتی نیز بشود.

همانطور که متخصصان بیشتر و بیشتر در مورد هایپرگلایسمی می آموزند، متوجه می شوند که برخی از افراد مبتلا به دیابت بیشتر از سایرین این وضعیت را تجربه می کنند. اکنون، گزارش جدیدی درJAMA Network Open  منتشر شده است، که عواملی را معرفی می کند که ممکن است به پزشکان در شناسایی افراد در معرض خطر بالا، کمک کند.

این تیم تحقیقاتی که توسط  دکتر  Rozalina G. McCoy، از کلینیک Mayo در روچستر، مینه‌سوتا رهبری می‌شد، داده‌های خود را از پایگاه داده­های OptumLabs بازیابی کرد، تلاشی مشترک بین دانشگاه کالیفرنیا و OptumLabs[1] که داده‌های پرونده های بیمه و اطلاعات بالینی ناشناس از 160 میلیون نفر را جمع‌آوری می‌کند. این داده ها حاوی اطلاعات بیش از 20 هزار بیمار مبتلا به دیابت نوع 1 و حدود 800 هزار بیمار مبتلا به نوع 2 بود. میانگین سنی بیماران دیابت نوع 2 حدود 65 سال بود. تعداد مردان و زنان حدود 50/50 بود و کمی بیشتر از نیمی، سفید پوست بودند. گروه دیابت نوع 1، جوان تر بود (میانگین سنی 46.6 سال) و شامل افراد سفیدپوست بیشتری (72.6 درصد) و همچنین تقریباً تعداد مردان و زنان مساوی بود.

انواع شرایط مرتبط با ایجاد بحران هایپرگلایسمی

مهمترین عامل در پیش‌بینی بحران هایپرگلایسمی، سابقه ی قبلی بحران‌های هایپرگلایسمی بود، از جمله دو حالت: یکی کتواسیدوز دیابتی، که زمانی ایجاد می‌شود که بدن انسولین کافی تولید نمی‌کند و باعث می‌شود کبد اسیدهایی به نام کتون تولید کند، که می تواند خطرناک باشد. حالت دوم یک حالت هایپراسمولار هایپرگلایسمی(HHS) است و زمانی رخ می دهد که سطح قند خون برای مدت طولانی بالا بماند. این یک اختلال جدی است که در صورت عدم درمان می تواند منجر به تشنج، نارسایی اندام ها، کما و حتی مرگ شود. جالب توجه اینست که محققان دریافتند: احتمال بحران هایپرگلایسمی در میان افرادی که کتواسیدوز دیابتی یا هیپراسمولار هایپرگلایسمی داشتند در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بیشتر از دیابت نوع 1 بود.

رتبه دوم در این فهرست، سطح هموگلوبینA1C (معیار کنترل طولانی مدت قند خون)، بالای 10٪ بود. هر دوی افراد مبتلا به دیابت نوع 1 و نوع 2 که سطحA1C بالایی داشتند، هفت برابر بیشتر در معرض خطر بحران هایپرگلایسمی بودند.

سوم، قند خون پایین بود که هیپوگلایسمی نیز نامیده می شود، وضعیتی که در آن سطح قند خون بسیار پایین می آید (به طور کلی، برای افراد دیابتی هیپوگلایسمی به سطح قند خون زیر 70 میلی گرم در دسی لیتر گفته می شود). مشخص شد که این خطر برای افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بیشتر است.

شرایط بعدی مرتبط با این بحران: نوروپاتی، نفروپاتی و افسردگی بودند. محققان هیچ بیماری دیگری را که با بحران هایپرگلایسمی در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 مرتبط باشد، پیدا نکردند، اما چندین مورد دیگر را یافتند که بر افراد مبتلا به نوع 2 تأثیر می گذارد: رتینوپاتی، بیماری عروق مغزی؛ بیماری عروق محیطی؛ نارسایی قلبی؛ زوال عقل؛ بیماری مزمن انسدادی ریه یاCOPD (یک بیماری مزمن ریوی که تنفس را دشوار می کند)؛ سرطان؛ و سیروز.

آنها همچنین دو عامل دیگر را کشف کردند که خطر بحران هایپرگلایسمی را فقط در بیماران دیابت نوع 2 افزایش می دهد: مصرف یک مهارکنندهSGLT2 (یک دسته از داروهای دیابت) یا مصرف انسولین.

در نهایت، محققان کشف کردند که نرخ بحران های هایپرگلایسمی در طول زمان در میان افراد مبتلا به دیابت نوع 1 افزایش یافته، اما در میان افراد مبتلا به دیابت نوع 2 افزایش نمی یابد.

نویسندگان همچنین به مسائل اجتماعی و جمعیتی نگاه کردند. به عنوان مثال، آنها گزارش دادند که سیاهپوستان مبتلا به دیابت بیشتر از افراد سفیدپوست در معرض بحران هایپرگلایسمی هستند. همچنین، افراد جوان (44-18) نسبت به افراد میانسال و مسن در معرض خطر بیشتری بودند. در نهایت، درآمد نیز در این بحران نقش داشت. افرادی که 200 هزار دلار در سال یا بیشتر درآمد داشتند در مقایسه با افرادی که کمتر از 40 هزار دلار در سال درآمد داشتند در معرض خطر بسیار کمتری برای ابتلا به بحران هایپرگلایسمی قرار داشتند. محققان حدس زدند که این اختلاف به این دلیل است که افراد فقیرتر احتمال بیشتری دارد که بیمه نداشته باشند و دوزهای انسولین خود را جیره بندی کنند. آنها نوشتند که این یافته از «نیاز به سیاست‌ها و سیستم‌هایی برای اطمینان از دسترسی بهتر به درمان‌های مقرون‌به‌صرفه برای کاهش قند خون» حمایت می‌کند.

به طور کلی، نویسندگان گزارش خود را با این جمله به پایان رساندند: «سیستم‌های ارائه دهنده ی مراقبت‌های بهداشتی باید سیستم‌های حمایتی آموزشی، بالینی و اجتماعی را در عملکرد بالینی خود بگنجانند، و شرکتهای بیمه باید هزینه ی آموزش خود مدیریتی و خدمات اجتماعی را بازپرداخت کنند و همچنین پوشش جامع‌تری را برای داروهای کاهنده گلوکز، انسولین و فن آوری های نظارت بر گلوکز در نظر بگیرند.

منبع:

https://www.diabetesselfmanagement.com/news-research/2021/10/29/identifying-the-risks-of-a-hyperglycemic-crisis/